Wedstrijdverslag VFC 2 – Excelsior M 2 (1-0)

Wie weet waar ik geboren ben, waar ik tot mijn 16^e gewoond heb, waar ik stuurloos rondgedoold heb, en waar de voormalige ingang van het terrein van VFC was, weet ook dat dit slechts 133 meter lopen voor me was. De Kwartellaan uit en vervolgens de Van Linden Van Den Heuvelsingel oversteken. Het leek mij dan ook voor de hand liggend dat ik aldaar mijn kunsten op voetbalgebied ten toon zou gaan spreiden. Doordeweeks, als het grote, witte hek dan niet helemaal goed gesloten was, kropen mijn vriendjes en ik er half onder- en half tussendoor. Omdat we toen nog geen Xbox of andere digitale pulp hadden om ons aangenaam te verpozen, gingen we daar een beetje met een bal lopen pielen, priegelen en prutsen. Afgelopen zaterdag herbeleefde ik die tijd; we pielden, priegelden en prutsten maar wat raak. Maar dat ter zijde, mijn wijze vader dacht over dat lid worden bij VFC heel anders. Hij werkte toentertijd bij de SHELL en vond het niet meer dan billijk dat ik bij TSB zou gaan voetballen. Echter, een oudere broer van mij speelde ooit bij Zwaluwen en zijn tenue lag thuis nog ergens in de kast op jonge, sterke en brede schouders te wachten. Voor mijn lieve, maar ietwat zuinige, maar zeker niet gierige moeder kon dat tenue best nog een paar jaar gebruikt worden en werd het nooit een discussie waar ik zou gaan voetballen; ik ging naar Zwaluwen. Moeders wil is tenslotte wet en haar beurs was immers geen kruikje van Sarfath.

De nieuwe auto van Fred, volgeladen met de complete staf, allerhande voetbaltoebehoren, overige trainingsattributen en verder wat nutteloze en overbodige zooi, werd door hem vakkundig geparkeerd op het naast het VFC complex (aan VFC zelf heb ik inmiddels ook een aardig complex overgehouden) gelegen parkeerterrein. Daar vandaan al was duidelijk zichtbaar dat het hoofdveld niet bespeeld werd. De verbazing omtrent de vraag waarom VFC afgelopen week verzocht de wedstrijd naar 17.00 uur te verplaatsen, lijkt gerechtvaardigd. Was dat wellicht omdat hun eerste elftal uit moest spelen en dat ze nog enkele mannen naar het tweede wilden overhevelen? Wie zal het zeggen. Nodig was dat niet. VFC bleek de bovenliggende partij hoewel hun aantal kansen niet veel groter was dan dat van ons. Ook lang nadat wij klaar waren bleef het veld leeg. Vreemd.

Een reeks van 12 ongeslagen wedstrijden, kwam afgelopen zaterdag tegen VFC tot een abrupt eind na een absurde hagelbui en een absoluut minder goede wedstrijd. VFC won in mijn ogen verdiend zonder dat ze heel veel beter speelden dan wij. In de hele wedstrijd wisten wij slechts één serieuze kans te creëren; Jesse kopte net naast/over en twee schoten op doel vanaf zo’n 25 meter. Kijk, verliezen is altijd jammer en soms terecht. De manier waarop echter is bepalend voor het humeur waarmee ik de zaterdagavond (al dan niet lichtelijk bedwelmd en zacht ronkend op de bank) doorbreng. Wellicht is het toch verstandig om minimaal eens per week minstens anderhalf a twee uur door te brengen op het trainingsveld en daar een beetje met wat ballen en hoedjes stoeien. Niet dat ik verwacht dat jullie er veel van zullen leren, maar het zou wel eens goed kunnen zijn voor de conditie, ook wel een belangrijk onderdeel van een voetbalwedstrijd. Als het voetballend namelijk niet lukt, dan moet er gewerkt worden. Maar voor werken heb je nou eenmaal een goede conditie nodig. Iets wat wij niet in overvloed hebben, maar die jonge tegenstanders meestal in ruime mate wél.

Het zou de wedstrijd van Martijn gaan worden. Sinds weken startte hij weer eens in de basis. En een gedegen warming-up ging hem nog fitter maken dan hij al was. Het te weinig trainen wreekte zich onmiddellijk en de meest mannelijke benen van ons team konden gaan douchen.

Zijn stoere kuiten hielden het voor gezien. In de eerste minuut al werden de bedoelingen van VFC duidelijk; een flitsende aanval werd door Raymond uiteindelijk knap gepareerd en leek hiermee op weg naar zijn zoveelste clean sheet. Toen hij ons in de 26^e minuut nog een puike redding presenteerde, leek dat inderdaad te gaan gebeuren. Het mocht helaas niet baten, want amper een minuut later werd het uit een corner alsnog 1-0. Verdedigend zag het er niet al te best uit. Even een geheimpje; het is gepermitteerd om in voorkomende situaties eventueel een mannetje bij de paal te posteren. Dus schroom vooral niet. Het zou allemaal zo anders gelopen kunnen hebben ware het niet dat de scheidsrechter in de 13^e minuut niet deed wat hij normalerwijs wel gedaan had moeten hebben; Leroy speelde zich prima vrij na een mooie lange bal van eigen helft. Hij liet zijn directe tegenstander zijn hielen zien en had vrije doorgang naar het VFC doel. Op het laatste moment, net nog buiten de 16 meter, werd hij te fel op de huid gezeten en leek niets een rode kaart voor het neerhalen van een doorgebroken speler de VFC zondaar in de weg te staan. Het besluit van de leidsman om deze actie met slechts geel te bestraffen klopte voor geen meter. Geen afmars dus voor hun laatste man en gewoon verder met 11 spelers. Na nog een grote kans voor VFC in de 35^e minuut moest Jasper zich geblesseerd laten vervangen door Erik. Liet ook hier het gebrek aan trainingsarbeid zich gelden? In de 39^e minuut veerden wij als door een bij gestoken “en masse” op. Een duidelijk waarneembaar geval van hands was hier de aanleiding toe. Ook nu stelde de referee zich niet ten gunste van ons op en besloot niet te fluiten. Het was de tweede keer dat ons de kans op een penalty ontnomen werd. De rust naderde met rasse schreden en Leen zou op zeker gaan ingrijpen. De enige wissel direct na rust was te verwachten; Nino voor Raymond (die helaas geen clean sheet kon bijschrijven). Het spelbeeld bleef onveranderd, VFC aandringend zonder echt gevaarlijk te worden en Excelsior onrustig spelend zonder kansen. Nou, eentje dan. In de 70^e minuut kopte Jesse furieus op goal, maar de keeper met het imposante gestel in een fel oranje tenue verpakt, zag de bal over zijn doel de bosjes in verdwijnen. Met nog twee afstandsschoten de enige keren dat we eventueel gescoord zouden kunnen hebben. De 1-0 werd de eindstand en op de ranglijst wisselden we stuivertje met VFC. Een daverende deceptie derhalve, maar de eeuwige optimist die ik ben kijkt alweer vooruit. Zaterdag 6 april komt DVO uit Vlaardingen op bezoek en gaan wij één en ander recht zetten. Ben ik van overtuigd.

Opstelling.

Doel:

van Leeuwen (46^e R. Scheepens)

Achterin:

Fortuin (72^e C. Isenia), Y. Berrevoets, J. van Gastel, N. Koogje

Middenveld:

de Jong (72^e M. Scholten), R. van Mierlo, J. Koogje (37^e E. Verboom)

Voorin:

Vermeer, K. v.d. Pol, L. v.d. Windt

Kijkersvraag.

Op 8 mei 2002, in het jaar dat Pim Fortuyn vermoord werd, won Feyenoord voor de tweede keer in haar bestaan de UEFA Cup. Wat was het scoreverloop en wat waren de namen van de doelpuntenmakers?

NB

In mijn verslag van vorige week meldde ik dat een Tom Pouce op zijn plaats zou zijn omdat zowel het 1^e, het 2^e als het 3^e wisten te winnen. Wie de uitslagen van afgelopen weekend bekijkt zal snappen dat ik er geen aanspraak op zal maken.